Nie tak dawno temu, i wcale nie tak daleko stąd, bo na Starym Mieście w Lublinie, w pięknej, niebieskiej kamienicy, gdzie mieści się przedszkole, pojawiło się kilka wyjątkowych osób. Mieli imiona: Ewa, Olek, Krzysztof i Grzegorz. Przybyli do dzieci, by zaprezentować im dwie bajeczki z kolorowej książki, zatytułowanej ?Tuż pod moim nosem?. Oczywiście, zanim przyszli, grupka innych osób czyniła usilne starania, by jak najgodniej przygotować wszystko na ich przyjęcie. W pocie czoła zatem pracowali, dekorując salę, rozstawiając banery, przygotowując teksty, wytężając płuca przy pompowaniu baloników. Napocili się zatem przy tym: Ania, Julka, Rafał, Karol nawet trochę Paweł.

Ci zaś, którzy swą interpretacją słowa czytanego zabawiać dzieci mieli ? pilnie role swoje ćwiczyli w zapamiętaniu zerkając do specjalnie na tę okazję przygotowanych scenariuszy.

Powoli też gromadzili się rozmaici przedstawiciele różnorakich mediów, z aparatami, mikrofonami, kamerami, połapać się było trudno. Czy dopięte na ostatni guzik wszystko było ? trudno w tym całym rozgardiaszu jednoznacznie stwierdzić, zwłaszcza że podczas przygotowań jednocześnie harmider głosami dzieciaków wywoływany ciągle trwał, dzielnie redukowany przez panie przedszkolanki.



Zegar już wskazywał właściwą godzinę, choć chyba jego wskazówek nikt tak naprawdę nie śledził, gdy w sali zgromadziły się wszystkie maluchy, niektóre siedziały na dywanie, inne zaś na ustawionych dalej krzesełkach. Małe twarzyczki, w nich ciekawe oczka, wyczekująco patrzyły na stojących przed nimi gości. Kasia, czyli prezes Fundacji, dwoje autorów bajek: Ania i Rafał, a także  najważniejsi tego dnia ci, co przyszli te bajki czytać: Ewa, Olek, Krzysztof i Grzegorz. Gdy szmery ucichły, tłumione poleceniami pań przedszkolanek, zabrała głos Kasia. Przywitała wszystkich i ? jak się okazało ? przedszkolaki, choć latek niewiele sobie liczyły, wiedziały, czym zajmują się Fundacje. Przedstawiono więc im czytających dla nich bajki i machina ruszyła!


O tym, ?Jak pachną kolory? opowiedzieli dzieciom: Ewa w roli mamy, Olek jako narrator i Grzegorz grający Pawełka.

Przedszkolaki, zwartą grupą siedząc, słuchały z zamkniętymi oczami, a pomiędzy nimi, w pierwszym rzędzie, na podłodze, ze skrzyżowanymi nogami odzianymi w prześliczne, wzbudzające zachwyt fioletowe długie botki-kaloszki, siedziała wyciągając mikrofon w stronę czytających, Agnieszka Krawiec z Radia Lublin, która już bardzo dużo audycji o Fundacji zrobiła i nie mogło zabraknąć jej na tak doniosłym wydarzeniu.
A gdy już ostatnie słowa bajki przebrzmiały, przed dziećmi stanęła córka Kasi i Karola, Julka, która będąc niewiele od nich starszą (ale jednak kilka lat różnicy!), zadawała im pytania na temat treści bajek, wywołując chóralne i prawidłowe odpowiedzi!

Chwilę potem druga bajka się zaczęła, ?Dzielny słonik Oluś? tytuł nosiła. Jak nietrudno się domyślić, w rolę słonika Olusia wcielił się oczywiście Oluś! Jego mamą była Ewa, a narratorem Krzysztof. I nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki czytanie przerodziło się w przedstawienie. Olek bowiem wstał, Ewa za nim i zaczęli odgrywać swoje role już nie tylko głosem, ale i ruchem.
Oluś tupał, trąbił, sapał, martwił się, a mama słonika (czyli Ewa) dzielnie mu w tym asystowała. Głośny śmiech dzieci i buzie rozwarte od ucha do ucha stanowiły najlepszy dowód, że inscenizacja przeogromnie się podoba. Żadne dziecko nie pozostało obojętne, a cała sala bawiła się wesoło, porwana charyzmą Olka. Brawa po zakończeniu bajki były burzliwe tak samo jak śmiech kilkudziesięciu tupiących, malutkich słoników.

Julka znów wciągnęła dzieci w dyskusję, zadając pytania, po czym Kasia uhonorowała czytających gości, wręczając im podziękowania.
To jednak nie kończyło spotkania, albowiem wdzięczne przedszkolaki wręczyły piątce wyjątkowych gości własnoręcznie wykonane upominki, dobre anioły czystych serc, z masy solnej ulepione.
Jak się okazało, również i dzieciaki z pustymi rękami z sali nie wychodziły, gdyż dostały książeczki, kolorowe flamastry, ozdobne ołóweczki i różnobarwne baloniki od Krzysztofa, a także wielkie białe balony ze znaczkami Fundacji, na długich kijkach.
Ściskając w rączkach zdobyte skarby dzieci powoli opuszczały spotkanie, choć niektóre jeszcze udzielały profesjonalnych wywiadów do mikrofonu na równi z gośćmi.

A potem jeszcze tylko grupowe pamiątkowe zdjęcie wszystkich przybyłych przed wejściem do przedszkola i krokiem pospieszanym przez siąpiący od rana deszcz skierowano się do restauracji o budzącej dreszcz zgrozy nazwie ?Czarcia Łapa?.
Jak się okazało z ?czarciej? niewiele w niej zostało, może już tylko raczej ?łapa?, jak to wymownie stwierdzono, ale atmosfera niezwykła. Wyczarowana dzięki magicznym dźwiękom fortepianu wydobywanym utalentowanymi dłońmi Olka, swoistego ?błogosławionego między niewiastami?, a ostatecznie poparta przepysznymi daniami, jakie zaserwowano.
Oczywiście w tak ekskluzywnej restauracji, którą swego czasu odwiedziła, popularna pani Magda Gessler wraz z ekipą programu "Kuchenne Rewolucje", nie mogło zabraknąć więc produktów unikatowych. Trzy panie zatem prezentowały z dumą wyjątkowe, niepowtarzalne wzory Farbotkowe, którymi jedynie nieliczni mogą się poszczycić.

Przystawki, danie główne, deser ? mijały przy kulturalnej, wielce ciekawej i rokującej spektakularne zdarzenia w przyszłości rozmowie, której szczegóły jednak, nosząc znamiona tajemnic handlowych, firmowych, a czasem wręcz państwowych, muszą pozostać nieodkryte. Zaręczyć jednak można, iż w miarę upływu czasu niektóre z nich ujawniać się będą i zaskakiwać odbiorców swym pomysłem, rozmachem, skalą i wykonaniem.
I jak zawsze w takich sytuacjach jedna konkluzja się nasuwała: znów za krótko, znów za szybko minął czas, znów zbyt prędko mus się żegnać. Było miło lecz się kończy, że tak będzie, każdy wiedział. A że bajkowego czasowstrzymywacza jeszcze nikt z nas nie posiada, to gorące pożegnania i zapewnienia rychłych spotkań w przyszłości musiały wystarczyć jako plaster na ból rozstań. Nie ostatnie to spotkanie, wiele jeszcze różnych będzie, jednak każde z nich zawsze jest intensywne, obfitujące we wrażenia. W sercach zapał do działania i ta świadomość, że po raz kolejny, znowu, ekipa mogła powiedzieć z dumą ?Daliśmy radę?...


P.S. I to już koniec naszej opowiastki, nim jednak skończy się tekst na dobre, chciałbym w imieniu Fundacji, a także całej grupy organizacyjnej złożyć serdeczne podziękowania:

• paniom nauczycielkom i dzieciakom z przedszkola nr 26 w Lublinie ? za zaproszenie, gorące przyjęcie i niesamowitą atmosferę podczas spotkania;
• Ewie Dados, Olkowi Klepaczowi, Krzysztofowi Hetmanowi i Grzegorzowi Duni ? za przybycie, odczytanie bajek, przewspaniałą interpretację tekstów i otwarte serca dla dzieci;
• Agnieszce Krawiec ? za niezmienną, niezłomną gotowość do rejestracji naszych poczynań i za ich rozpowszechnianie, gdzie się tylko da;
• wszelkim pozostałym mediom obecnym na spotkaniu ? za chęć do mówienia o pozytywnych ważnych sprawach;
• Krzysztofowi Wieliczko ? za świetne zdjęcia wykonane w czasie naszego spotkania (każde zdjęcie w relacji jest właśnie jego autorstwa);
• Hotelowi Mercure Unia w Lublinie ? za udostępnienie apartamentu dla Olka Klepacza w trakcie jego wizyty w Lublinie;
• Restauracji Czarcia Łapa ? za zorganizowanie wspaniałej i przepysznej uczty;
• wszystkim tym, którzy w jakikolwiek sposób wspierali nas i pomagali w organizacji i realizacji tego spotkania.

Dziękujemy! To dzięki Wam Dajemy Radę!!!